آلفرد نورث وایتهد/Alfred North Whitehead
وایتهد و راسل بعد از یک دهه تلاش بالاتفاق رساله بسیار پرنفوذ اصول ریاضیات/Principia Mathematica را در سه مجلد ۱۹۱۰, ۱۹۱۲, ۱۹۱۳ به بار نشاندند. در این اثر استخراج ریاضیات از اصول پایه‌ای منطق که قبلاً فرگه در آلمان کمر به همت آن بسته بود سرانجام به بار نشست. این محصول مشترک یکی از مهم‌ترین دست‌آوردهای منطق در قرن بیستم است.
دوستی وایتهد و راسل بواسطه دیدگاه‌های سیاسی به طرز ناگوار از هم گسست. وایتهد سه فرزند پسر داشت که یکی از آنها در جنگ جهانی اول کشته شد. راسل یک صلح‌طلب بود که فعالانه با شرکت بریتانیا در آن جنگ مخالف بود. این دو مؤلف، ژرف و برای همیشه، از یکدیگر گستند. وقتی ویرایش جدید از اصول ریاضیات در سال 1927 منتشر شد وایتهد از همکاری امتناع کرد.
بعد از یک دوره کامل تدریس ریاضیات و منطق در دانشگاه کمبریج و سپس لندن، وایتهد متوجه موضوعات متافیزیکی و تاریخی گردید. در ۱۹۲۴ وی به دانشگاه هاروارد برای تدریس فلسفه دعوت شد، وی به این دعوت پاسخ داد و باقی عمر خود را در امریکا گذراند. علم و دنیای جدید (۱۹۲۵) شرحی نافذ از وی بر نقش علم و ریاضی در ظهور تمدن غربی است. در پویش و هستی (۱۹۲۹) دیدگاه متافیزیکی خویش را ارائه کرد، که در آن به سنت فیلسوف باستانی هراکلیتوس گرائید، یعنی "همه چیز در سیلان است" و هیچ چیزی پایدار نیست. بنابراین وی اندیشید که درستی‌ها نمی‌توانند چیزی بیش از "نیمه-درستی‌ها" باشند. لیکن وی بعنوان یک منطقدان خلاق و همکار راسل در تالیف اصول ریاضیات بیشترین شناخته‌شدگی را دارد. وایتهد در کمبریج ماساچوست در ۱۹۴۷ در گذشت.